Η ζωή ενός σκύλου στην Ελλάδα και στην Κύπρο

1η εßδοµάδα.
Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είμαι μέροςαυτού του Κόσμου!
1µηνός.
Η μαμά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική μητέρα.
2 μηνών.
Σήμερα µε χώρισαν από τη μητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε.
Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη μαμά µου.
4 μηνών.
Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «μικρά αδερφάκια». Παίζουμε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 μηνών.
Σήμερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωμένη επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό..
Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 μηνών.
Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώμα σαντους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό.
Ποτέ δεν δοκιμάζουν να µου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!
12 μηνών.
Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως τα αφεντικά µου λένε ότι μεγάλωσα πολύπερισσότερο από ότι περίμεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!13 μηνών.
Σήμερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος.
Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.
15 μηνών.
Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο στη ßεράντα.
Αισθάνομαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια.
Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..
16 μηνών.
Σήμερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα, σταμάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι θα περνάγαμε τη μέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν.
«Ακούστε, περιμένετε!» - γάßγισα.
Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναμή µου.
Η αγωνία µου μεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν σταματούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!
17 μηνών.
Έψαχνα μάταια να ßρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι µόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω μερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό.
Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχομαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος!
Όμως, αυτοί απλά λένε: «καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 μηνών.
Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.
19 μηνών.
Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 μηνών..
Κινούμαι µε εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχομαι να µε είχε σκοτώσει! Όμως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούανε και μόλις µε τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου.
Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που καιει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και φαίνεται ότι ακόμη> και το τρίχωμά µου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις».Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια ελάχιστη δύναμη από τα ßάθη του σώματός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου..
Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καημένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε.. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούμπησε και είπε: «Λυπάμαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική> κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά της, συμφώνησε.
Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα. Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον μακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

Αγαπητέ μου Φοίβο,
Το πιο πάνω κείμενο μου το έστειλε ο γιος μου από την Αθήνα. Εγώ προσέθεσα στον τίτλο το «και στην Κύπρο» γιατί αφορά και το (πολιτισμένο?) νησί μας.
Την Κύπρο μας όπου, ορισμένοι υπάνθρωποι εκτελούν εν ψυχρώ απροστάτευτα τετράποδα, όπου άλλοι τα έχουν και ζουν σε κλουβιά 2Χ2, όπου οι περισσότεροι κυνηγοί τα μεταχειρίζονται σαν να είναι άψυχα μηχανήματα, όπου οι «χώρκατοι» γεμίζουν την ύπαιθρο με φόλες, όπου ανεγκέφαλοι πατάνε με διπλοκάμπινα ιδιοκτήτη και σκύλο μαζί γιατί τόλμησε να το αφήσει να μπει στην θάλασσα και πόσα άλλα που διαβάζουμε σχεδόν καθημερινά ή που δεν φτάνουν καν στ’ αυτιά μας.
Αυτοί οι «άνθρωποι» που, κατ’ εικόνα και ομοίωση, μεγαλώνουν παιδιά και εγγόνια να είσαι σίγουρος ότι με την ίδια ευκολία μπορούν να αφαιρέσουν την ζωή και άλλων συνανθρώπων τους.
Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να σώζει κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που θα σώσεις, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ όλος του ο κόσμος.
Ελπίζω αυτό να το διαβάσουν όχι μόνον' αυτοί που, σαν και μένα τον ηλίθιο θα δακρύσουν, αλλά κυρίως αυτοί που ίσως κάποτε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, θα μπορούσαν να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον δρόμο...
Μιχάλης Κονταράτος